Tijd voor de kogel.
Toen we met zijn allen aan het eind van het tweede millennium waren, speelde Keanu Reeves Neo in de film 'The Matrix' ergens in de 21e eeuw.

In de film werd een bijzondere relatie gelegd tussen 'de echte wereld' en de 'illusie'. Neo werd gesteund door Morpheus (Laurence Fishburne) die een vaderlijke rol speelt. Het geheel werd bekrachtigd door een flink aantal special effects. Bijna iedereen die de film heeft gezien, kent ook het fragment dat Neo atletisch naar achter buigt en zo een aantal kogels ontwijkt. Tijdens die actie lijkt het alsof je als kijker eromheen vliegt. Bullettime heet deze bijzondere manier van slowmotionfilmen.

In NLP (neurolinguïstisch programmeren) kennen we dat principe ook.

Een voorbeeld: je hebt als vader ruzie met je zoon. Er is iets gebeurd: je zoon speelt iets te lang 'Matrix videogames' en je dringt niet tot hem door. Je kunt hem figuurlijk bijna wel 'schieten'. Tijd voor een oplossing, bullettime. Als je de film van deze situatie nadien in je hoofd afspeelt, kun je tijdens de actie stil staan en er vanuit verschillende posities naar kijken. (Een coach die los is op NLP-gebied kan dit als beste begeleiden, zonder concreet te weten waar het over gaat.) Met een doeltreffende interventie wordt buiten de gebruikelijke camerapositie een heel scala aan 'cameraposities' gecreëerd. Hoe gaaf is het, dat we dit met ons brein kunnen doen! En weet je wat het mooie is: vaak ontstaat er veel meer begrip voor elkaar. Met verbinding tot gevolg. En dat is volgens mij waar het om draait, om verbondenheid aan te brengen of te herstellen.

Wil je ook de kogel door de kerk? Gun jezelf dan bullettime voor die vader-zoonrelatie.