Toen ik begin juli in een spontane opwelling de motor pakte, wist ik niet wat voor gave ervaring mij te wachten stond.
Ik had het afgelopen jaar veel te weinig op de motor gereden en ik vond dat het maar eens voorbij moest zijn met dat lage kilometrage. Ik ervaar namelijk heel vaak een vrij en verbonden, bijna meditatief, gevoel op de motor. Het leek me goed om, na een volle periode, me even ergens anders op te focussen. Ik heb de koe bij de horens gevat en ben vroeg in de ochtend vertrokken. Geen rondje om de kerk, maar een fatsoenlijke tocht. Als je de afstand naar Calais niet meetelt, ben je in een half uur in een compleet andere omgeving: Engeland. Geweldig vind ik dat. Ik heb aandachtig door Folkestone gereden en een bezoek aan een bekroond Fish & Chips Restaurant gebracht, met de voor de vader-zooncoaching toepasselijk naam Papa's.
Om de dag te laten bezinken en af te sluiten beveelde de eigenaar van de B&B mij aan om naar de lokale pub The Samuel Peto te gaan. Eenmaal daar aangekomen, raakte ik bij de bar aan de praat met een man van rond de 65 jaar oud. Hij was directeur geweest van een aantal middelgrote bedrijven maar nu met pensioen. Het was een boeiend gesprek. De relatie met zijn zoon kwam aan bod en zijn gezicht vertrok. Sinds de scheiding met zijn vrouw, voelde hij veel minder verbinding met zijn zoon. Het contact met hem was minimaal geworden en daar had hij veel verdriet en last van. Al pratende kreeg hij een aantal cruciale inzichten en zijn gezicht fleurde op. De twinkeling werd compleet toen hij hoorde dat ik op de motor naar Engeland was gekomen.
"Morgenvroeg, 09:00 uur, wijs ik jou de mooiste motorwegen van deze streek! Ik bel je morgenvroeg." Het was inmiddels al wat later geworden en twijfelde eerlijk gezegd of hij de ochtend erna nog zou herinneren wat hij had beloofd. De ochtend erna, ben ik mijn spullen aan het inpakken als ik precies om 09:00 uur door hem word gebeld. Een man een man, een woord een woord. (A bargain is a bargain.) In vol motorornaat zien we elkaar bij The Royal George. En daar doet hij iets wat ik niet had verwacht. Vaak als je een stuk met iemand gaat rijden die de weg daar kent, rijdt die persoon voorop en je kunt er rustig achteraan sukkelen. Maar deze man deed het anders. Hij zei: "Jij rijdt voorop, op jouw tempo, jouw manier en jouw weg. Wil je echter een indruk hebben van wat ik de mooiste motorwegen hier in de buurt vind, kijk dan af en toe in je spiegel en dan geef ik de richting aan die ik in zou slaan." Hierdoor gaf hij mij de mogelijkheid om de leiding over mijn eigen pad te nemen en mijn eigen koers en snelheid te bepalen. En als ik af en toe een advies nodig had, hoefde ik alleen maar even in de spiegel te kijken en daarop te vertrouwen. Ik was met mijn volle aandacht bij de tocht en ik heb van elke meter genoten. Hoe gaaf en krachtig is dat?
Toen ik weer in de Shuttle terug naar het vasteland zat realiseerde ik me dat dit een geweldige metafoor voor een coaching is waar ik achter kan staan. Soepele bochten, vergezichten, uitkijkpunten, verbinding met de weg, de motor en de omgeving, het vertrouwen, inzicht in hoe ik rijd en bovendien een hele gave ervaring rijker.
Stap ook eens op jouw (figuurlijke) motor. Kijk je in jouw spiegel en zie je niets of niet iets waar je vertrouwen in hebt? Neem dan contact op en ik kan je helpen de keuze te maken om de mooiste paden zichtbaar te krijgen en te kunnen berijden.